Seeing Through
a landscape exhibition

Deze compositie toont de dialoog tussen huid en landschap, alsof de werken zichzelf openleggen en iets prijsgeven wat lang verborgen was.

​

Ze functioneren als fragmenten, kleine echo’s van het grotere verhaal. Samen vormen de werken een cyclus: van ontstaan en afbraak, naar groei en hernieuwing.

In deze combinatie van zilvergrijze en roze tonen staat verstilling centraal. De grote werken suggereren een huid die openbarst, kwetsbaar maar krachtig.

De spanning tussen verticaal en horizontaal, tussen scheur en horizon, maakt deze compositie tot een plek van overgang. Het is alsof het doek zelf ademhaalt, en de toeschouwer uitnodigt om langer te kijken.

Hier overheerst een meer groene en turquoise energie, een verwijzing naar water en stroming.

De verticale lijnen in het grote werk lijken te druipen, alsof pigmenten als regen hun weg hebben gevonden naar beneden. Samen ontstaat een spel van perspectief: de ene keer kijk je omlaag, de andere keer vooruit. Het geheel belichaamt beweging, stroming en een voortdurende metamorfose.

Dit is misschien wel de meest dramatische compositie in de expositie. Het monumentale doek toont een verticale beweging waarin een dieprode vorm bijna als een figuur oprijst uit een donkere ondergrond. Het is een gebaar dat doet denken aan geboorte, transformatie of zelfs opstanding. Samen vertellen ze een verhaal van doorbraak en wedergeboorte, waarin pijn en schoonheid onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.

In dit werk ontmoeten vurige tinten en textiele structuren elkaar.

De kleine, reliëfachtige elementen lijken op fragmenten van een gloeiend landschap, waarin hitte en energie voelbaar zijn. Het is een spel van kracht en kwetsbaarheid, alsof de aarde zelf ademt door lagen van vezels en kleur.

Deze reeks kleine werken laat zien hoe details een krachtig verhaal kunnen dragen.

Elk doekje is een fragment, een huid op zich, waarin scheuren, nerven en texturen voelbaar worden. In samenhang vormen ze een soort mozaïek van materie – herinneringen van de aarde zelf. De warme en koele tonen wisselen elkaar af en maken zichtbaar dat kwetsbaarheid en kracht vaak hand in hand gaan. 

Hier lijkt de materie zelf de huid van de aarde te vormen. Barsten, scheuren en zachte kleurtonen geven het gevoel van verwering en verstilling.

Het werk ademt een zachte kracht: fragiel en toch onverwoestbaar, een ode aan de lagen die ons dragen.

Deze compositie ademt puur ontstaan en transformatie. De cirkelvormige structuren, opgebouwd uit talloze lagen pigment en materiaal, suggereren een kern die zich opent. De roze en aardse tinten versterken dit gevoel van kwetsbaarheid én kracht: fragiel als een wond, maar tegelijk oerkrachtig en pulserend. Het werk belichaamt de essentie van Seeing Through: voorbij de oppervlakte gaan en ervaren dat er altijd nieuwe lagen zijn die zich ontvouwen.

Dit werk ontvouwt zich als een horizon: breed en verstild, maar vol subtiele details. De centrale vorm balanceert tussen een kruispunt en een litteken, een teken van tijd dat zich dwars door de ruimte heen trekt. Het werk roept associaties op met stilte, verstilling en het oneindige.

In dit werk ontvouwt zich een landschap dat zowel levendig als verstild is. De groentinten roepen associaties op met mos, bossen en aarde die ademt.

Scheuren en lagen tonen de kwetsbaarheid van groei, maar ook de kracht van herstel. Het is een plek waar natuur en huid bijna samenvallen – een stille herinnering aan de veerkracht van wat leeft.